Gijs Lauret

Vandaag bof ik maar; ik mag koken. Julia is machtig gefascineerd door mijn voorsnijdwerk. De gelukkige peuter brabbelt honderduit over wat er gebeurt. Ze spreekt in haar heerlijke eigen taaltje, waarin medeklinkers veelal ontbreken. Meestal versta ik haar wel. Zolang ik weet wat ze zegt, tenminste.

“Pastoe! Pastoe papa!” Geestdriftig wijst ze naar een bakje zanderige champignons.

“Ja schat, dat is een paddenstoel. Goed van jou. Weet je hoe die paddenstoel heet? Dat is een champignon”, doceer ik.

“Kakkinon! Kakkinon!” kraait ze.

“Ja. Heel goed. Een champignon. Ga jij die straks lekker eten?”

“Nehee papa!” Ze lacht alsof ik een belachelijk voorstel doe. De ondeugd. Champignons eten? Doe effe normaal. Ik ben niet van lotje getikt, gekke papa. Seconden later komt Julia dolenthousiast met een forse ui aanzetten.

“Ook snije papa! Snije ook!” roept ze opgewonden.

“Goed idee om nu een ui te snijden, lieverd. Als je een ui snijdt, prikt het aan je oogjes. Dan gaan je oogjes een beetje huilen.” Ze kijkt bedremmeld.

“Ui niet prikke! Mag niet! Niet huile!” roept ze strijdbaar.

“We merken het zo meteen wel Julia, of het prikt.” Met wijd opengesperde kijkers ziet ze toe. Dan kijkt ze me aan en trekt met haar vingertjes de oogleden naar beneden, waardoor ze rode oogjes krijgt.

“Au oog”, zegt ze verbaasd.

“Hoef je niet te huilen?”

“Nee, niet huile. Koekko papa. Snije koekko.” Ze vindt dat ik het goed doe.

“Kijk eens! Klaar!” zeg ik triomfantelijk.

“Prikke oog!” roept Julia nu om het hardst. Om direct de aandacht te verleggen naar een veel belangrijker onderwerp.

“Slasje! Papa slasje!” Een plasje. We rennen naar het potje.

Gijs Lauret